یادداشت صد و بیست و هشتم

یعنی من اون روزی که سالم شدم رو خواهم دید

اینکه راحت راه برم

راحت بشینم

راحت دستشویی برم.....

یک هفته است تو عذاب کاملم

نه میتونم چیزی بخورم

نه میتونم بشینم

نه بخوابم

نه راه برم

نه دستشویی برم....

میدونم همش نتیجه اعمال خودمه

اندازه چند سال باید عذاب بکشم

ولی خداجون دیگه طاقت ندارم

هرکسی که اینجا رو میخونه 

برای من از خدا شفا بخواد

خودم که آبرویی ندارم.....

خواهش میکنم

ماه من غصه چرا؟؟

ماه من غصه چرا؟؟

آسمان را بنگر، که هنوزبعد صدها شب و روزمثل آن روز نخست گرم و آبی و پر از مهر به ما می‌خندد…

یا زمینی را که،دلش از سردی شب‌های خزان نه شکست و نه گرفت!

بلکه از عاطفه لبریز شد ونفسی از سر امید کشید!

و در آغاز بهار،دشتی از یاس سپید،زیر پاهایمان ریختتا بگوید که هنوز،پر امنیت احساس خداست…

ماه من غصه چرا؟؟

تو مرا داری و من هر شب و روز،آرزویم همه خوشبختی توست…

ماه من، دل به غم دادن و از یاس سخن‌ها گفتن کار آنهایی نیست که خدا را دارند.

ماه من، غم و اندوه اگر هم روزی،مثل باران بارید یا دل شیشه‌ای‌ات از لب پنجره عشق، زمین خورد و شکست

با نگاهت به خدا،چتر شادی وا کن

و بگو با دل خود که خدا هست، خدا هست هنوز…

او همانیست که در تارترین لحظه‌ی شب،راه نورانیِ امید نشانم می‌داد