یادداشت صد و نوزدهم

من یه آدمِ پژمرده شدم ، خودم میدونم

هیچی خوشحالم نمیکنه

اصن دیگه یادم رفته خوشحالی ، خوشگذرونی، خنده چه شکلیه

************************************************

یه حسِ بدی دارم این روزا

حسِ گم کردنِ یه چیزی ، یه کسی ، یه حسی....

نمیدونم چیه، نمیدونم کیه، نمیدونم کجاست.....

*************************************

اوضاعِ کاری افتضاح شده

هممون به زور میریم سرِ کار 

دلمون خوش بود مدیری داریم که پشتمونِ

به حرفامون گوش میکنه

دلش میسوزه

اونم فعلن چند ماهه برای نشون دادنِ خودش به بالا دستاش فقطِ کمرِ مارو داره زیر کار خم میکنه

******************************************************************

2 هفتس مریضم

با یه بی احتیاطیِ کوچیک 

سرماخوردم حسابی

البته تو اون لحظه اصن تو حال خودم نبودم

دارو ها اثری نداشت

دیروز که داشتم میرفتم سرِ کار توی مترو یهو عرق کردم ، حالت تهوع گرفتم

هی به خودم گفتم مالِ هوای بسته ی متروس

خوب میشی ، چیزی نیس

یهو دیدم واقعا دیگه نمیتونم وایسم ، سرم داره گیج میره

اومدم بیرون ، زنگ زدم به سرپرستم گفتم امروزو برام مرخصی رد کتید نمیتونم بیام

برگشته میگه : گفتن به هیچ وجه مرخصی ندین ، بیا حالت بد بود برگرد

بغضم گرفته بود عصبانی هم بودم

گفتم : من نمیتونم بیام وسطِ راه دارم برمیگردم ، بعد شما میگی بیا اگه حالت بد بود برگرد

براتون استعلاجی میارم، خدانگهدار و فطع کزدم .....

به زور خودمو رسوندم خونه

رفتم دکتر

میگه بدنت پر از عفونته

یه عالمه چرک خشک کن و آمپول داده

با یه روز مرخصی

میگم یه روز کمه ها

میگه فردا که تعطیله

آخه کارِ من یه جوریه تعطیلی ندارم .......

و به این ترتیب

و تو کارِ ما که تعطیلی در کار نیست و مرخصی نمیدن

بنده این هفته فقط شنبه رفتم

به قولِ برادرم دیگه اخراجم میکنن....

*********************************************************************

زندگی سخت تر و بدتر از اون چیزیه که فکرشو بکنم

هر شب که برمیگرم خونه

میگم : خدایا کی میخوای روی خوشِ این زندگی رو بهم نشون بدی

بدونم یه روی دیگه هم داره