یادداشت هفتاد و هشتم

 

خیلی وقته میخوام بنویسم

از روز دختر بگم از خیلی چیزای دیگه  

اما اینقدر بلاتکلیفم

که اصلا ۱ ثانیه بعدم معلوم نیست

یهو یه چیزی میشنوم .... اخلاقم ۱۸۰ درجه عوض میشه

یا خوشحاله حوشحال

یا ناراحته ناراحت

جوری که هیچ کس جراْت نداره باهام حرف بزنه

هر چی بگن جوابشونو میدم ... این دفعه اوضاع خیلی بحرانی بود چون جواب مامانی رو هم دادم

تا ۲ روزم به خاطر این کارم گریه کردم

چشمام اینقدر پف کرده بود که نگو

از صبح تا بعد از ظهر خیابونای این شهر رو زیر پا گذاشتم از این شرکت به اون شرکت

دیگه قید کار تو رشته خودمو که زدم

یه روز تصمیم گرفتم کارت مربیگری بسکتبال بگیرم

یه روز کارت مربیگری ICDL

یه روز تصمیم گرفتم از اول کنکور بدم برم جامعه شناسی بخونم که از پریسا جون متشکرم که راهنماییم کرد

یه روز ارشد تربیت بدنی ...... 

 شایدم روزی رسید که همه این کارا رو کردم

خیلی بلاتکلیفم خیلیییییییییییییی

حالا که از 2 جا بهم زنگیدن

یکی رو گفتم نمیام چون یه چیزی بود در حد بازاریابی و فروش که فکر نمیکردم بابایی قبول کنه

اما گفت مشکلی نداشت میرفتی اما خودم نتونستم خودمو راضی کنم به همچین کاری

با اینکه تعریف زیادی شنیدم

اما من اهل زبون ریختن نیستم .... بگذریم

یه کار اداری هم پیشنهاد شده که از فردا میرم یه صورت آزمایشی چون از محیطش خوشم اومد قبول کردم فقط برای همین

یه جای دیگه هم میرم برای مصاحبه فعلاً

واقعا خسته شدم ........ نمیدونم چی میشه آخرش

یه روزی فکر میکنم این روزا روزای خوشمه

هرروز یه سری آدم جدید میبینم و برای رسیدن به هدفم تلاش میکنم

از طرفی وقتم دسته خودمه میتونم هر کاری دوست داشتم انجام بدم

مثلاً چند روز پیش یکی از دوستای دبیرستانم زنگ زد و گفت چند تا از بچه ها دارن میان دفترم تو هم بیای خوشحال میشم

بودن فکر قبول کردم ... چقدر خوش گذشت بعضیاشون رو 7 سال بود ندیده بودم

عکسای دبیرستانمون رو دیدیم ... کلی هم خندیدیم

به دور از مشکلاتی که هممون داریم ... 1 ساعت هیچ کدوممون به هیچ چیزی فکر نکردیم

نمیدونم خدا کنه این بلاتکلیفی تموم شه

این هفته که پدرم درومده اینقدر خیابونای این شهرو بالا و پایین کردم

ممنونم از دوستایی که فراموشم نکردن و مرتب بهم سر زدن

منم همه وبلاگاتون رو خوندم ... همه شوووووووووو...