منـــاجــات

خدای من

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آیدعروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تاباز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تاهمیشه شاد بود

.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، توهرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید

.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی،چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنهااینگونه شد تو صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان باراول شفایت می دادم.

گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت

 ...

گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت

یادداشت سی و دوم

امروز یه کار اشتباه دیگه کردم 

که باعث شد تمام خاطرات هفته پیشم تداعی بشه 

که باعث شد دوباره بغضم برگرده 

خدایا 

یه راهی پیش پام بزار   

دوباره اشکام برگشت 

خدایا 

زندگی شاید آن لبخندی است،که امروز دریغش کردیم

شب آرامی بود 

می روم در ایوان، تابپرسم از خود 

زندگی یعنی چه؟ 

مادرم سینی چایی در دست 

گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من 

خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا 

لب پاشویه نشست 

پدرم دفتر شعری آورد، تکه بر پشتی داد 

شعر زیبایی خواند ، و مرا برد،  به آرامش زیبای یقین 

با خودم می گفتم : 

زندگی،  راز بزرگی است که در ما جارست 

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست 

رود دنیا جاریست 

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است 

وقت رفتن به همان عریانی که به هنگام ورود آمده ایم 

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟ 

هیچ!!! 

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند 

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری 

شعله گرمی امید تو را ،  خواهد کشت 

زندگی درک همین اکنون است 

زندگی شوق رسیدن به همان 

فردایی است ، که نخواهد آمد 

تو نه در دیروزی ، و نه در فردایی 

ظرف امروز ، پر از بودن توست 

شاید این خنده که امروز ، دریغش کردی 

آخرین فرصت همراهی با ، امید است 

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک ، 

به جا می ماند

زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ 

زندگی ، خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رود 

زندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذر 

زندگی ، باور دریاست در اندیشه ماهی ، در تنگ 

زندگی ، ترجمه روشن خاک است ، در آیینه عشق 

زندگی ، فهم نفهمیدن هاست 

زندگی ، پنجره ای باز،  به دنیای وجود 

تا که این پنجره باز است ، جهانی با ماست 

آسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماست 

فرصت بازی این پنجره را دریابیم 

در نبندیم به نور ، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم 

پرده از ساحت دل برگیریم 

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم 

زندگی ، رسم پذیرایی از تقدیر است 

وزن خوشبختی من ، وزن رضایتمندی ست 

زندگی ، شاید شعر پدرم بود که خواند 

چای مادر ، که مرا گرم نمود 

نان خواهر ، که به ماهی ها داد 

زندگی شاید آن لبخندی ست ، که دریغش کردیم 

زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت 

زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست 

لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست 

من دلم می خواهد 

قدر این خاطره را دریابیم.