یادداشت نود و چهارم

از خودم متنفرم ...

از زندگیی که برای خودم ساختم ، متنفرم ...

اینجا هم نمیتونم حرفامو بگم

.

.

.

حالم خوب نیست ، اصلا ..

از هدفم

از کلاسام

به شدت عقب افتادم

نمیدونم چیکار کنم .....

.

.

.

بد اخلاق بودم ، بد اخلاق تر شدم

.

.

.

ازم توضیح نخواید لطفا

دوستی ها کمرنگ، بی کسی ها پیداست... راست گفتی سهراب ! آدم اینجا تنهاست...

---

چند روز بعد نوشت :
حال من هیچ تغییری نکرده ، بدترم شده ، فقط باعث دلگیری دوستانم شدم
از همه دوستانی که این چند روز با اخلاق ... ناراحتشون کردم معذرت میخوام
امیدوارم که منو ببخشن ... امیدوارم
خوب باید 1 چیزایی رو  یاد بگیرم
دیگران مسئول حال من نیستن ، ناراحتیم باید برای خودم بمونه ...
باید عصبانیتم رو کنترل کنم و همون طور که یه بارم نگاره بهم گوشزد کرد : باید تمرین کنم ، آروم باشم ... ( اینقدر به حرفات گوش نکردم که ... )
همیشه دوست دارم به همه کمک کنم ، وقتی ناراحتن یه گوش شنوا براشون باشم ، همیشه در کنارشون باشم .... اما خوب ، من باید مقاوم باشم ، بزار همه فکر کنن همیشه خوبم ....همیشه مقاومم ...

من همیشه خوبم ....همیشه مقاومم