یادداشت صد و بیست و پنجم

خوب این چند وقته خیلی غرغر کردم 

دیروز سرناهار که با همکارا بودیم به این نتیجه رسیدم که خیلی چیزا دارم که اطرافیانم در حسرتش هستن پس بهتره دیگه غر نزنم .....

کارم پر از استرسه ، پر از فشارِ عصبی ....

این یک هفته دیگه طاقتمو برید ....

ولی خوب باید خدا رو شکر کنم که خانواده و خونه ای دارم پر از آرامش 

حداقل میدونم برسم خونه ، مامانم در انتظارمه 

میشینیم با هم حرف میزنیم ، چایی میخوریم ، تعریف میکنیم از روزمون از کارامون ....

برادرم میاد ، بابام میاد .... شام میخوریم و خوب من دیگه غش میکنم 

صبحم که مامانم صبحانه آماده میکنه ، بابام نون داغ میخره ، همه با هم صبحانه میخوریم و میریم سرکار

درسته زیاد با هم نیستیم 

خونمون دوره مجبوریم زیاد تو راه باشیم تا هر کدوم به محلِ کارمون برسیم ولی خوب ، خونمون آرامش داره

همین برا بعضیا آرزوئه

همین که مادر پدرشون بهش توجه کنن ....

همین که وقتی ناراحت میشن حداقل مامانشون بگه چه مرگشونه ...

همین که با هم سرِ سفره باشن ....

صبحانه کنارِ هم باشن ....

نونِ داغ داشته باشن ....

همین چیزای کوچیک که به چشم من نمیاد....

درسته مشکلات هست 

اختلاف سلیقه هست 

ولی خوب ...... خدا رو شکر